Geen kast

De kast waar ik zo van droomde in oktober gaat niet door. Heel erg jammer maar er zijn wel andere dingen waar ik me druk over kan maken. Ben nog steeds aan het bijkomen van de pijn van afgelopen week. Stom dat je zoiets niet zo snel kunt vergeten.
Het goede nieuws is dat ik mijn lief over twee weken weer zie en mijn hondenkind ook!! Ik kan bijna niet wachten. Zijn het geen schatten?

Afgelopen week en wat ik ervan geleerd heb

Dat pijn, echte pijn, zo'n gruwelijke pijn dat je knock out wil gaan zodat je niets meer voel, dat die pijn uiteindelijk over gaat.
Dat mijn ouders de grootste schatten ter wereld zijn, ze hebben me zo goed voor me gezorgd
Dat het niet leuk is dat mijn broer geen baan heeft maar dat het dit keer uitstekend uitkwam
Dat er hele lieve dermatologen en verpleegsters zijn die alles willen doen om naar een oplossing te zoeken.
Dat ik op momenten van grote pijn in mezelf praat om mijn eigen coach te zijn
Dat er mensen zijn zonder emphatie 'Oh dus je moest in de wachtkamer staan omdat je niet kon zitten, maar dat betekent dat je kunt staan en weer kunt werken'
Dat ik maar heel weinig goede vrienden heb
Dat mijn lief zich heel machteloos heeft gevoeld terwijl hij daar in Zweden zit en niets voor me kon doen.
Dat hoewel ik niet kan voorkomen dat ik dit nog eens doormaak dat ik er verder wel voor kan zorgen dat ik zo gezond mogelijk wordt, kan het niet hebben dat ik nog andere dingen erbij krijg want ik ben bang dat het anders mijn baan gaat kosten

Wat ik de afgelopen week heb meegemaakt wil ik niet nog eens meemaken. Ik had een ontsteking in een zeer gevoelige plek, van voor naar achteren en ze konden er niets aan doen. Afgelopen donderdag niet omdat het net begonnen was, afgelopen zaterdag niet bij de huisartsenpost omdat hij nog niet 'rijp' was. En maandag niet omdat het te diep lag voor de dermatoloog om er iets aan te doen. Gelukkig ging het maandagmiddag kapot, de opluchting die je dan voelt, het wegvloeien van de pijn is zo onbeschrijfelijk fantastisch, volgens mij kan daar geen geluksmoment tegen op. Ik kan nu weer, met tussenpozen zitten, alleen mijn stuitje doet nog pijn, ik kan weer redelijk lopen. Er zal dit jaar een operatie volgen, eerst moet het ontstoken gebied tot rust komen.
Ik heb me aan één ding vastgehouden en dat is dat ik over 2.5 week mijn lief weer zie. Een paar dagen maar maar oh help, wat zal dat fantastisch zijn. Oh ja, en ook ons hondenkind. Ik kan niet wachten.