Deken

Ben ik op het moment mee bezig voor mijn beste vriending, heb voor de komende maanden, herfst tot en met winter, zoveel dingen geplanned. Heb nog wat sjaals te breien, kleedjes te maken voor mijn moeder. Nog een deken als deze voor mijn tante, een camouflage kleuren deken voor op mijn eigen bank, een sprei voor mijn bed etc etc op het programma. Oh ja, en ik wil ook nog leren naaien.

Kleedjes

Vandaag op zoek naar patroontjes voor kleedjes voor mijn moeder. Ik heb nog ongeveer vier maanden om een paar antimakassars te haken voor haar stoelen en banken. Tijdje geleden dat ik dat gedaan heb maar ik heb er genoeg volgens mij. Leuke uitdaging en goed om me af te leiden

Begin

25 augustus 2012, zomaar een dag, ergens midden in het jaar.Het heeft net geregend, de warme dagen van deze zomer zijn weer voorbij en het wordt tijd om ons voor te bereiden op de herfst. In mijn lichaam voel ik nog de gevolgen van de endoscopie van gisteren, mijn buik nog opgezet van alle extra lucht die ze door mijn darmen hebben gespoten om zo diep in me te kunnen kijken. Het zag er fascinerend uit, maar ik hield mijn adem in toen ik dat plekje zag. En keek in stilte toe terwijl een klein grijpertje er stukjes uitknipte. Nu dan maar afwachten op de uitslag, maar zoals ik van de week al zei, maakt niet uit wat de uitslag is, mijn leven gaat veranderen. Ik heb mezelf te lang verborgen, oftewel, zoals mijn partner zegt, me te lang voorgehouden dat ik een klein en verlegen muisje ben die het liefste als een struikvogel haar hoofd in de grond stopt om niets te zien en mee te maken. Je kunt zo echt wel oud worden, nou ja, ik ben nu 41, maar je wordt zo niet fantastisch oud. Ik leefde zonder echt te leven, ik leefde zonder aan mezelf te denken en ik leefde voor altijd in angst. Nu ik pas met echte angst geconfronteerd wordt heb ik de moed om echt te gaan leven.